Kam etje të këndoj për ty e vogla ime,
e çmendurisht i dashuruar jam
me ty!
Lotët e tua menatave s’janë tjetër veçse
dëshpërime të thella të krijuara midis nesh
si kodra që ngrihen drejt një zbrazëtirë
të paanë!
Është kjo stinë e lotëve që rimojnë
mbrëmjeve mes një qielli të mbushur me
plot yje, që pulësojnë e përshkëndijnë
mbi k’të udhë të ndarë nga hëna.
Ti buzëqeshje e hareshme që ma vesh shtatin
si një perlë e rrallë, je vet ajo që m’i jep
paqe natës sime!
Ti mirësi dhe frut i ëmbël që e bën kaq
të dashur dashurinë,
ti që më pushton mes flakërimash që digjen
në mënyrë të dhembsur dhe nuk e di se
dashuria e bën kohën të fluturojë si një stuhi
dimrore!
E syzeza ime dashuri, ti gjithësi e kësaj bote
që më këndon më zërin e butë një baladë
dhe shpirtin mbush me aromë trëndeline!
Oh zot!
Ç’hare ky qiell i mbushur me dritëhënë,
ç’harlisje e çmendur ky zjarr që më djeg!
Ti rinorja dehëse e kësaj natë që fërfëllinë
mes yjesh të derdhura pranë një kopshti të
mbushur me moll, mos shko dhe pak gjersa dita
të zbardhë nga ky diell i praruar!
