TAKIM NË CHICAGO
Kastriot Fetahu
Sa herë njoftohem për mbledhjen e Vatrës së Chicagos, ndjej ngazëllim, se më ngjason si forumi “Klubi i Parisit”, nuk e di pse, por edhe si një takim miqsh, i cili më zgjon copëza jete, që edhe pse flenë, qëndrojnë gjithmonë zgjuar.
Nuk i kam treguar kurrë askujt, se në jetën time vetëm një herë më ka ndodhur të doja një aktore në adoleshencë, kur kam parë filmin “Në emër të popullit”, të cilin bashkë me filmin “Si hyra në polici”, Hoxha i përdori si provë për goditjen në art, kulturë dhe letërsi në plenumin e PPSH të vitit 1974.
Ishte një personazh, Katina, që se ç’ kishte diçka magjike, më hipnotizonte si gjarpri Boa prenë e vet përpara se ta gëlltisë.
-Djema si jeni, po ju vajza,- përshëndeti kryetarja jonë.
Mu kujtua ai tipi që më pyeti, po Mirela Kaninin e keni zgjedhur kryetare se është grua e bukur?
Jo, i thashë prerë, se është grua e mençur dhe shkrimtare me katër libra…Agatha Christie e Vatrës!
Mirelën sa më shumë e shikoj, aq më shumë më ngjan me Raçen e filmit, shoqja e ngushtë e Katinës.
Përshëndetjes së saj nuk ju përgjegja. Nuk e di pse ju rebelohesha përshëndetjeve. Më duken si kot, si false dhe distancuese.
Ja përshembull, kur takohesha me të dashurën kur isha student, nuk përshëndetesha kurrë…
Në mbledhje shkoj gjithmonë me profesor Ernest Nasto. Ai, një “tradhëtar”, se e la Shqipërinë në 1989 për specializim në Francë dhe nuk u kthye më.
Kur bisedojmë, se takohemi për kafe pasi banojmë të dy në downtown Chicago, ai më sjell në mendje pragmatizmin racional të Jimmy Carter dhe pasionin për të mbrojtur idetë si Ronald Reagan.
Mbledhjet tona i ngjajnë një mëngjesi pune, që nuk e kam përjetuar në Tiranë.
Me Bledi Stefën flasim për Tiranën dhe dilemat ekzistenciale të ndara midis vendit tonë dhe Atdheut të dytë. Bledi është kolegu im si inxhinier në Vatrën e Chicagos bashkë me Artanin dhe një altruist që të imponohet me edukatën dhe maturimin e fjalës.
Aty midis të tjerash, propozova një ftesë për një grup arbëreshësh…
Ok, tha Mirela, po çfarë janë si vlerë?
Nuk do të shkoj ti marr te klubi i fshatit “San Demetrio Corone”, i thashë me të qeshur.
E pra, vazhdoi Mirela… dhe qeshëm edhe më tej.
-Ok- tha Ardian Ruci, se një fundjavë i mbajmë me shpenzimet tona dhe vetëm bileta ju ngelet atyre, po mos na sill gra se nuk i sistemojmë dot.
Gratë i marrim në shtëpitë tona, i thashë pafajsisht, duke krijuar një ilaritet me të qeshura…
Adin e kemi zemrën e Vatrës së Chicagos. Po iku ky, mendova me vehten, do iki dhe unë, se Vatra pa Adin kampion, bëhet anemike!
Po Olsi Çomi Tahon pse nuk e mbaj mend si fytyrë (?), më kaploi mendimi në çast se nuk erdhi as këtë herë në mbledhje. Më kishte bërë përshtypje si një biznesmen dhe punëtor i zoti.
Po më largoi nga ky mendim zysha, që propozoi të bënim organizime për fëmijë. Ju nuk e njihni zyshën. Ajo është Aurora Ajdini, ka një zë mezzosoprano dhe një sjellje si prej babaxhani.
Zysha po të ishte bërë këngëtare, do e linte pas Vikenën, mezzosopranon e Tiranës, mendova.
Eshtë zëtrashë Vikena?
Apo nuk i ngjan dhe Katinës së filmit tim të adoleshencës…
Më kujtonte gjithmonë, (nuk e di pse), Franklin D Roosevelt me thënien e tij -Mbani mend, mbani mend gjithmonë, se të gjithë ne, dhe ju dhe unë në veçanti, rrjedhim nga emigrantë dhe revolucionarë.-
Kur po diskutonim për suveniret me logon e Vatrës, u ndez një debat i madh dhe i bukur.
Artani Nati është një mik i rrallë dhe tejet racional. Ai është biznesmen, më pëlqen stili i mendimeve të tij, i ngjan një korpusi të pandryshueshëm metalik prodhuar me metale të çmuara dhe edhe në këtë debat po kështu foli.
Mirela dhe disa ishin për logon e Vatrës me mbishkrimin “ Përjetë shqiptar”…
Në çast mendova, se a thotë anglezi “Përjetë anglez”, apo irishi “Përjetë irish”?
Dhe e shpreha këtë gjë…
Sportiviteti dhe e qeshura janë emërues i bisedave tona dhe në atë situatë e sipër propozova “Jam shqiptar”!
Po prisja reagimin.
Ju nuk keni shans ta njihni Mirelën, sesi drejton një mbledhje.
Nuk kam parë një grua më elokuente dhe vetëm kur tha… po ne femrat si do e marrim çantën me “Jam shqiptar”?
Përsëri gaz i madh.
Por edhe duhej argument për ta rrëzuar atë…
Është unisex, ja prita në çast, plus një mbishkrim i shkurtër që godet edhe emocionalisht.
Në mendje më erdhi fjala “Popull”, a është popull një shqiptare, apo populleshë?
Dhe qesha me vehte me bindjen se “Jam shqiptar” është saktë si mbishkrim.
Më kundërshtuan përsëri dhe edhe më përkrahën. Artani si racional, po kështu edhe Shkëlzen Cakeri, të cilin nuk e njihja shumë, por më krijoi idenë se është një djalë i mençur me shije artisti.
Zysha është pak si kategorike dhe me Mirelën mbronin feminizmin.
Qeshnim dhe diskutonim.
Në çast ju kujtova miqve të mi Volterin me “Unë nuk jam dakord me atë që thua, por do ta mbroj deri në vdekje të drejtën tënde që ta thuash!”
Këtë ta shkruajmë, tha profesori dhe do na i blejnë të gjitha suveniret, duke ngjallur përsëri të qeshurat tona.
Kënaqësi të punosh me këta njerëz, mendova, midis të cilëve dhe Emanuela Ebris Cako.
Ajo flet pak dhe shumë e përkushtuar, në një çast kur po e shihja, më ngjau me Iskrën e filmit…
Ej, mos të ngecin sytë tek Emanuela pse është e bukur, po pse është e mençur, frenova vehten.
Pse poetet shikojnë të bukurën (?), vazhdova monologun, të cilin ma ndërpreu Mirela se e hodhi në votë mbishkrimin…
“Jam shqiptar” është emocion kudo jashtë kufijve dhe edhe në suveniret e Vatrës së Chicagos po kështu.
Prej kohësh bluaj në mëndje “Mërgata e qyqeve” të Nasho Jorgaqit…
Pse akoma ai libër…
Ne jemi një kryesi idealiste, që punojmë vullnetarisht e, bëjmë gjëra të bukura për komunitetin me projektet dhe realizimet tona.
Po qeveria në Tiranë pse është pa transparencë dhe jo idealiste?
Nuk vazhdova, sepse kisha kërkesën për ndihmë financiare nga prindërit pensionistë…
Shqipëria e Chicagos është modeli se si duhet të jetë Shqipëria e Shqipërisë, vazhdova përsiatjen duke ndjekur gugatjen e të qeshurave të miqve të mi absolutisht të mirë dhe shpirtbukur të Vatrës së Chicagos.
Ka shpresë…
