Kasam Shaqirvela
**
Tufë poezish…
Poezi nga Libri “Vals i tingujve të shpirtit”
Era nuk pyet për dëshirat e anijes
As për kursin që mban kapitenit i saj
Aspak s’do t’ia di për hallin se
Si anija detit me dallgë do të çaj’?
Delfin nuk bëhet dhe çdokush
Sikur ta merr dhe formën e tij
Shumëkush mbetet gjithnjë makush
Që e fsheh veç kokën në zallë
Se trupi i mbetet sallamadi e n’hall
Nëse një herë e pranove tagjinë
Shkumba buzëve të rrjedhë përherë
Qiraxhiu i yt s’të pyet në ke dimër
Atij gjithnjë i bëhet pranverë.
**
Poezi nga Libri “Krridoreve të kohës ”
ATJE N’REKË T’EPËRME
(bukurisëfemërore)
Bukuri e yllit
Bukuri e Hënës
Ajo bukuria manitëse
E dale prej gjirit të nënës.
Bukuria që pa frymë të lë
Art I derdhur në femëri
Shpirt e zemër n’dehje t’i vë
Edhe vetë Hëna ta ketë lakmi.
Hijeshia,bujaria dhe fisnikëria
Veti këto njerëzish hyjnorë
Për ju vasha n’Rekë t‘Epërme
Fjalët e shpirtit thurin kurorë.
Sa herë që bukuria, mahnitëse, e juaj
Para syve të mi, hyjnueshëm, më thërret
Shpirti më mbushet n’gaz edhe pse vuaj
Zemra ime m’kënaqet, ajo forte troket!
**
Poezi nga Libri “Etje për këngë”
ETJE PËR KËNGË
Etjen e kam shumë të vjetër
shpirtit tim kurrë s’ju nda
me moshë sa plagët e mia
që trupi i përgjakur m’i ka.
Dhe kënga për plagët thuret
atëherë kur etja për këngë rritet
plagët lidhen shekujve në varg
e kur dhembja trupit i shtohet
shpirti veç me këngë lirohet.
Etja për këngë nuk shuhet
përderisa plaga kullon gjak
tradita veç me këngë ruhet
që plagët të zbuten sadopak
e dhimbjes përbrenda
t’i vëhet kapak.
**
Poezi nga Libri “Udhës së diellit ”
UDHËS SË DIELLIT
Kënga ime është këngë e vjetër
Ma mbush zemrën cep më cep
Dhe ky zjarr prej gjoksit më del
Udhës së diellit ai merr e jep
Si yll qielli dritën e shkrep.
M’është e moçme, m’është e gjallë
Porsi deti kur ngrihet në valë
Mallin tim e mbart në djep
Barka e vjetër lundërtare
Prej një bregu në tjetrin breg.
Kënga ime këngë jetimash
Vjen prej kohnash të lashta vetë
Ajo mjekon veç plagë trimash
Që ndër beteja të përgjakura
Ku të luftuarit qe veçse një art
Trimat i morën në trup nëntë herë
Veçse me flamur të ngritur lart
Që valon i lirë në stinë pranvere
Kënga ime fort buçet…
**
Poezi nga Libri “Pelegrinim i bardhë”
GËZOHU PËR FESTËN TËNDE KOSOVË
SOT E MOT
Festo! Festo Kosovë ditën e pavarsisë!
Atdhe, falë të qoftë gjaku i dëshmorëve!
Por, mos i jep vend sinori më babëzisë!
Thuaju ndal më, dallkaukëve e horrave!
Mos lejo të ta ndërrojnë ngjyrën e Lirisë..!
Ajo e ka të lulëkuqes, ia ka dhuruar gjaku
Për ditën gëzimplotë të mbarë shqiptarisë
Vetëm në të, kryelart, valvitet bajraku!
Që shekujve të egër, përpara na printe
Kur uji pushonte a hasmi nuk flente?!
Forcën luftëtarëve e gjakun atdheut
Ky flamur kuqezi na jepte pandalur
Shpirtin fort të lidhur për tonën shpresën
E zemrën n’flakë lirie na e mbante kallur!
Por, edhe sot Kosovë, ti festo dhe kujto!
Se retë e zeza po të rinë pas shpinës
Dhe ti qëndro njësh,më ndarje mos lejo!
Që të t’shkojë, njëri ugarit e tjetri lëndinës?!
Jepu bile zemër dhe motrave tua…
Iliridës trime dhe Çamërisë së vjetër
Është koha që zgjedhën ta hudhim n’përrua
Se, për gjallimin tone, s’na mbeti rrugë tjetër!
**
Shkëputje nga Libri “Udhështigjeve të Atdheut”
Ç A M Ë R I A
Gjithmonë të ndjekur
Ngahera të vrarë
Prej Andartësh
Dhe Fanariotësh
Të Idesë së Madhe
Që ngrihej lugat mbi dhe
Pllakosur kujë e gjëmë mbi ne
Në mëkate zhytur
Nga farë e jona,
Dhe laneti ngritur
Nga soji i huaj
Si Venizellos
Zografos dhe Zervas
Për Megaloidenë
E “Vorio Epiri” -it
Që zemra u plas
***
Vërshuan në Çamëri
Llava ujqish t`uritur
E hiena turinj ngjyer
Me gjak Çami të
Pafajshëm përlyer
Nga masakra e kryer
në fëmijë, gra e pleq
Situata makabre
Të shekullit të ri
Kryer nga grekë meleq?!
Aty në Çamëri.
Fshatrave si Filati,
Oh! Paramithi?
Çka pësove ti!
Nga masakra e t’zive
Asaj nate pa hënë
Nga turmat e megalive
Sa e sa trima çamë
Për lirinë tu vranë
Për vendin mëmë
Me gjak e lamë
Pa dallim feje
Ortodoksë-grekë
Apo turq-myslimanë
Sepse ishin të një gjaku
E flitnin një gjuhë
Madje të lindur nga
I njëjti At e Mëmë
Që kohët mi ndanë në:
Gjuhë, fe dhe tjera anë.
Po vallë shqiptari çu bë ?
A u shkri si bora ndër male
A u tret si kripa në det pa zë?!
Jo, jo?! -ai u nda në:
latinë, grekë dhe turq
Sipas feve që mori
Gjatë historisë, si dhe
Nga proceset e copëtimit,
E pastaj përvetësimit, të
Tokës së Nënë Shqiptarisë.
Çamëri ’99
**
Poezi nga Libri “Antologji poetike”
TURFULLIMË
Kali, ec e ec, ec me trokëllimë
Troku i ndihet thellë nën dhe
I trazon varret me hingëllimë
Thirrje brezash këtu ndër ne
S’durohet më kjo turfullimë
Troku i kalit po dëgjohet
Kërkon kali të shalohet
Që nga lufta e tij në Trojë
Kali s’pranë të hingëllojë
Qielli i kaltër le të ushtojë
Se s’ushton nga bubullimë
Por nga e Atit turfullimë
Prijësi thirret e s’dëgjohet?
Ati nxirret e s’shalohet?
Prandaj Ati turfullon
Kërkon prijësi ta shalojë
Drjt betejës që ta çojë
Përfundimisht luftën ta fitojë
Katrahura të përfundojë
Kalit t’i pushojë Turfullima
Edhe qielli më mos t’ushtojë
Mos të pëlcasë nga bubullima
Hidhërim i Perëdnisë sot e përmot
N’varre Stërgjyshërit mos t’i trazojë
Ata që, për atdhe, derdhën gjak e jo lot!
*
L I R O SH P I R T I N..!
Po se shkele, fortë, ti veten tënde
Sikurse atdheun, përditë, më këmbë
Matur, pa trishtim, anembanë sinorit
Pëllëmbë për pëllëmbë…..çdoherë…!
S’do ngrihesh ti përmbi të tjerë….
Do dergjesh dimrave gjithmon’ i mjerë
Shpirti i frikësuar mbetet përherë vazal
Ti mos ngel pas dhe në jetë mos ndal!
Mençurisht angazhohu, mirë ha veten!
Liro të tjerët dhe shpirtin dhe jetën!
Ti vdis vetëm se një herë…!
Në do të lindësh përgjithmonë
N’pranverë herët, çelja gjethin malit
Dhe vrullin tënd prej djalërie falja Lisit
Nëse do që, lavdinë t’ia vësh’ shami ballit
Dhe emri të t’bëhet emblemë e Fisit.
**
**
