Një SOS poeti besoj se ia vlen,
Është i sinqertë, nga ankthi shpërthen,
Kur dashuria nga shpirtrat nis-del,
Kur shkon kuturu, si varka pa vel
Atëherë dhe poeti s’arrin ta përmbajë,
Ndaj kërkon SOS-in tek ju ta shpërndajë.
Nuk jam asgjë e nuk jam askush,
Por gjithçka e dua me zemrën prush.
Një lot, edhe i vetëm, më robëron.
Një dritë pas hekurash gjumin ma zgjon.
Era me retë ka burgosur një qiell,
Ndaj SOS-in tim ju sjell e risjell.
Po s’qenka thënë të jem anonim,
Se një poet i ngjan yllit në agim.
Dhe në luftofsha si Don Kishot
Dhe për armk, vet boshllëku më qoftë,
Do të kthehem prapë si një ylldritë
E nesër, mëngjeset do t’jua përndritë.
Është SOS poeti, ndaj dhe ia vlen.
S’e ndjeni, miq? Nga ankthi shpërthen!…
Se dashurinë çdo ditë që kalon,
Si varkë mes detit tufani largon.
Nga bregu ynë, nga ky djep i shenjtë,
Me vete po merr gjer dhe shpërgenjtë.
