Viktoria Xhako
:Pushoji ato kambana
Të trishtuara mëngjese gri,
Mesdita diell sypërlotur,
Muzgje, që supeve më varen gjarpërinj.
Ankthi mbrëmjen pret,
Të zbresë pret natën e ngrysur.
Ajo, si përherë.
Dhe kambanat bien, bien…
Do ta njohësh, më the, trokitjen time,
Nëse gjumi letargjik qepallat s’t’i ka ngjitur,
E do mund të dalësh në pragun e agimit.
Trokitjen ta ndiej, një herë, dy, tri, po nuk guxoj derën ta hap,
Më tremb, i dashur, lukunia e dyshimeve pas saj.
Ty nuk të shoh,
Më pengon mjegulla e lagësht që më ftoh flokët,
E kjo natë si buzë humnere, ku kam tmerrësisht frikë këmbën ta vendos,
Jo se mos rrokullisem, po ty mos të të humbas duke rënë.
Nuk dua me sytë e qiellit të të shoh, oh, jo, jo! Nuk dua!
Prandaj nga dëshpërimi i pritjes nuk dal, por pres, pres…
Me besimin se ti e di rrugën e vetme.
Shpejto, i dashur!
Oh, ato kambana!
Me blunë e syve të tu,
Pengoje ardhjen gri të këtij mëngjesi,
Që nuk e heq dhe mbështjellë vjen me pallton e zezë të natës,
Si përherë.
Ti eja, faqeditëve t’u japësh ngjyrën e jetës,
Shpalose mbi ne të dy kaltërsinë e dashurisë.
Dhe pushoji, më në fund, ato kambana të zeza, të çakorduara, histerike.
Pushoji, më në fund!
Lërmë të qaj në supin tënd qetësisht!
E martë 2 korrik 2013 ora 20:45
(ZHORZH SAND)
“BUKË E HIDHUR” botuar në maj 2014
