Ah,moj pleqëri e shkretë,
pse kaq po mē sulmon?
Nga sytë, dot po nuk shoh,
Në hije të lisit ulem té rri,
ndjej lodhje e shlodhem,
jam plakë s’jam djalè i ri.
ngrihem me zor çohem.
Dita pa lëvizur s’kalohet,
ku nata ka filluar t’thyhet,
Ngrihet e ulet e mundohet,
jo,kështu jeta nuk shtyhet.
Koha kërkon ta heq hosh,
I duket vetja si i plagosur,
Kēmbët i hedh tani bosh,
vitet po ikin,i kanê sosur.
Si gjethet janè zverdhur,
gati po i pretë kalbëzimi,
Jeta ëndrrat i ka mbledhur,
dhe pleqërisé përfundimi.
