(Vëllait)
Të kujtoj, më zhurit malli,
një si therje zemra ndien.
Më rrjedh loti, përrua mali,
Brenda shpirtit hodhe rrënjë.
Helm mëlçia më pikon.
Më ke thënë e ç’më ke thënë,
vjen e shkon, më përqafon.
Rri në trup një flakë e ndezur.
Është sëmundja e pabesë.
Zgjohet si gjarpër i fjetur,
dhe pickon që të të vdesë.
Do të vij dhe unë një ditë,
plot me dritë do të jem e gjitha.
Më dërgo, vëlla, pak dritë!
T’i gëzoj, ç’linda e rrita.
Ti je engjëll, që nga qielli,
Zbrit këtu herë pas here,
Më ndriço si rreze dielli,
Përtërimë si vrull pranvere.
